benim çocukluk hayalim tabi ki finanscı olmak değildi. akademisyen olmak değildi. kendimi duymayı unutmak değildi. güzel bi çocukluk geçirdim. sokakta, dışarda, oyunda, özgür, mutlu. böyle olacağımı bilmezdim tabi. çocukken en acı duyduğum şey iğneydi ve büyüyünce de iğneci olmak istiyordum. yani acı çektirmek istiyordum ya da güç istiyordum bilmiyorum.
iğneci olamadım zaten korkarım patatese bile iğne yapamam hastanede 2-3 saatten fazla da kalamam şimdi:) ama çocuklukta değilse de sonraları gitar öğrenmek istedim, erteledim, bu iş olmaz dedim ben bu işe ait değilim dedim erteledim. sevmediğiniz bi işi yapmanın en kötü yanı buna hakkınız olup olmadığını düşünmek, acaba herkes benim gibi işini sevmiyo mu acaba demek... kim sever kim sevmez bilmem ben sevmiyorum araştırmayı ne yazık ki bu gerçek değişmeyecek. hiç istemem ama ben de hakkını veremeyen yardımcı doçentlerden biri olacağım sanırım bu hayatta.Allah ne olayım olayım da kimsenin hakkını yedirmesin bana!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder